 |
| olympiastadion-berlin.de |
Nikt nigdy nie przewidzi, co w trakcie sezonu stanie się z berlińską Starą Damą. Drużyna ta jest nieprzewidywalna – raz gra tak, jakby każdy mecz był finałem najważniejszych rozgrywek, by po tygodniu miotać się bez celu pomiędzy zawodnikami drużyny przeciwnej. Gdyby sporządzić wykres ukazujący ostatnie osiem sezonów Herthy Berlin, naszym oczom ukazałaby się sinusoida – mamy tu bowiem do czynienia z historią naprzemiennych spadków i awansów. Bolesny balans pomiędzy niebem a piekłem raz po raz przeplata w sercach dumnych berlińskich kibiców szczęście zwycięstwa z goryczą porażki.
Rozbujanie
huśtawki
Pierwsze problemy Starej
Damy zaczęły się jeszcze pod wodzą Luciena Favre’a. Po znakomitym sezonie
2008/2009, gdy Hertha zakwalifikowała się do rozgrywek Pucharu UEFA nikt nie
spodziewał się, że dwanaście miesięcy później piłkarze z Olympiastadion będą
żegnać się z najwyższą klasą rozgrywkową w Niemczech. Niezwykle słaby początek
sezonu 2009/2010 skutkował rozwiązaniem umowy ze szwajcarskim szkoleniowcem –
po wyjazdowej porażce z Hoffenheim (5:1) władze Herthy zwolniły Favre’a
zatrudniając na jego miejsce Friedhelma Funkela. Trudno im się dziwić – po
siedmiu kolejkach uczestnik europejskich rozgrywek zajmował ostatnie miejsce z
dorobkiem zaledwie trzech punktów, które zdobył w, jak się później okazało,
jedynym zwycięskim meczu tamtego sezonu na własnym stadionie (mowa tu o
wygranej nad drużyną Hannoveru 96 1:0). Po 34 kolejkach Stara Dama spadła z hukiem zajmując ostatnie miejsce w ligowej
tabeli i zbierając przez cały sezon zaledwie 24 „oczka”. Wraz z drugoligową
rzeczywistością do stolicy zawitał Marcus Babbel. W jego osobie pokładano wtedy
wiele nadziei. Drużyna z jednego z największych stadionów w Niemczech nie
przywykła bowiem do grania spotkań na zapleczu najwyższej klasy rozgrywkowej.
Mówiono o nich wtedy bardzo dużo – niestety, w większości były to mowy
negatywne. Berlińczycy zamknęli jednak usta krytykom awansem do Bundesligi już
po jednym sezonie spędzonym na drugoligowym froncie. Mistrzostwo 2. Bundesligi
zapewnili sobie w wyjazdowym spotkaniu przeciwko Erzgebirge Aue (0:2) w 33
kolejce spotkań.
Niezapomniany
baraż
Powracająca po roku przerwy Hertha od początku
zapowiadała się na typowego średniaka. Berlin nie był w tamtym okresie twierdzą
Starej Damy – na przestrzeni całego
sezonu znaczniej lepiej spisywała się na wyjazdach, niż przed własną publicznością
zgromadzoną na Stadionie Olimpijskim. Podczas rundy jesiennej klub ze stolicy
Niemiec zdołał zebrać 20 punktów, co na półmetku rozgrywek pozwoliło mu zająć jedenaste
miejsce. Wiosną Stara Dama stała się
przeciwieństwem berlińskiej przyrody – podczas, gdy flora zaczęła budzić się do
życia, piłkarze zaliczali coraz to większe spadki formy. Siedemnaście ligowych
kolejek zaowocowało jedynie jedenastoma punktami, przez co beniaminek zmuszony
był do gry w barażu. Pierwszy mecz rozegrany w Berlinie padł łupem drużyny
przyjezdnej – drugoligowa jeszcze Fortuna Düsseldorf
zdołała pokonać gospodarzy 2:1, czym znacznie przybliżyli sobie możliwość
awansu do Bundesligi. 15. maja 2012 roku na Esprit Arena w stolicy Westfalii
doszło do najciekawszego spotkania barażowego w historii ligi niemieckiej.
Niestety, nie względy sportowe, a zachowanie kibiców w Düsseldorfie pozwoliło
sympatykom Bundesligi na długie lata zapamiętać to spotkanie. Zaczęło się od
ostrego uderzenia – już w pierwszej minucie piłkę między słupkami Thomasa
Krafta umieścił Maximilian Beister. Hertha stanęła pod ścianą. Już nie dwa, jak
to było przed spotkaniem, a co najmniej trzy gole dawały jej utrzymanie w
najwyższej klasie rozgrywkowej. Marzenie o kolejnym sezonie spędzonym wśród
najlepszych drużyn w Niemczech zdawało się odpływać z każdą kolejną sekundą
spędzoną na murawie w stolicy Westfalii. W 23. minucie po asyście Ronny’ego do
bramki Fortuny trafił Änis Ben-Hatira. Na odpowiedź ze strony gospodarzy trzeba
było poczekać do drugiej połowy. 59 minut po pierwszym gwizdku gospodarze, za
sprawą Jovanovića, ponownie wyszli na prowadzenie. Grunt pod nogami drużyny z
Berlina wydawał się z coraz bardziej osuwać. Nadzieja na utrzymanie tliła się
jednak nadal – w 85. minucie Adrian Ramos podał piłkę do Raffaela, który
umieścił ją w siatce gospodarzy. Stara Dama, by odwrócić losy spotkania,
potrzebowała teraz tylko i aż dwóch trafień. Sędzia spotkania, Wolfgang Stark,
po upływie regulaminowych dziewięćdziesięciu minut doliczył kolejne siedem.
Stało się to za sprawą kibiców, których manifestacja radości po drugim golu
Fortuny spowodowała chwilowe zawieszenie spotkania na Esprit Arena. Najciekawsze
miało jednak dopiero nadejść…
Po jednej z akcji w 96. minucie spotkania w Düsseldorfie rozbrzmiał gwizdek
sędziego, który został źle zinterpretowany przez zgromadzonych na stadionie
kibiców. W kilka sekund obrazki z murawy zaczęły przypominać swoisty armagedon –
ludzie zaczęli wybiegać na plac gry, by świętować awans do Bundesligi, zdobyty
po piętnastu latach tułaczki po niższych klasach rozgrywkowych. Awans, którego
tak naprawdę jeszcze wtedy nie było, bowiem mecz nie został zakończony. Wolfgang
Stark zdecydował o natychmiastowym przerwaniu spotkania i zejściu wraz z
piłkarzami i sztabami szkoleniowymi do szatni. Nim służby porządkowe zdołały
uporać się z niesfornymi fanami, minęło sporo czasu. Na tyle dużo, by drużyna
przyjezdna doprowadziła do kuriozalnej sytuacji – podopieczni Rehhagela nie
chcieli ponownie wyjść na plac gry sugerując, że po całym zdarzeniu nie czują
się w Düsseldorfie bezpiecznie. Dopiero po namowach sędziów oraz
szkoleniowców Fortuny, a także krótkiej naradzie pomiędzy najważniejszymi
osobami w szatni, Hertha wyszła na murawę i „dograła” brakujące dwie minuty.
Dwie minuty, po których Stara Dama
została zdegradowana do 2. Bundesligi…
Węgierski
sen
Spadek był bolesny. Nie tylko pod względem finansowym,
lecz i sportowym. Wraz z końcem czerwca 2012 roku swoją przygodę ze stołecznym
klubem zakończył Otto Rehhagel. Na jego miejsce zatrudniono Josa Luhukaya – człowieka,
który w tamtym okresie największą sławę zawdzięczał ratowaniu klubów od
spadków. Plan na sezon był prosty – awans do elity. Wdrażany został od samego
początku rozgrywek. Hertha rundę jesienną zakończyła na drugim miejscu, gromadząc
36 punktów (2,11 punktu na mecz). Przez cały sezon Stara Dama przegrała zaledwie dwa spotkania – w drugiej kolejce
uległa FSV Frankfurt (3:1), a w dwudziestej czwartej – Dynamu Drezno (1:0).
Obydwie przegrane ekipa Luhukaya „zaliczyła” na wyjeździe. Fantastyczny sezon
został przypieczętowany mistrzowską paterą 2. Bundesligi i, co za tym idzie,
bezpośrednim awansem do najwyższej klasy rozgrywkowej. Kolejne trzydzieści
cztery kolejki było walką o utrzymanie i uniknięcie widma gry w barażu. Drużyna
na przestrzeni całego sezonu prezentowała się dobrze – po siedemnastu kolejkach
zajmowała miejsce siódme, a sezon zakończyła na jedenastej pozycji z dorobkiem
41 punktów. Prawdziwą siłę ekipy pokazuje jednak dopiero drugi rok po awansie.
Sezon 2014/2015 w wykonaniu Herthy wypadł dość słabo.
Drużyna Luhukaya balansowała pomiędzy miejscami bezpiecznymi, a tymi, które
groziły degradacją. Po wyjazdowej przegranej z Leverkusen (1:0) i spadkiem na
miejsce siedemnaste, władze Starej Damy
postanowiły zakończyć współpracę z Holendrem, zatrudniając na jego miejsce
selekcjonera reprezentacji Węgier, Pala Dardaia. Sezon zakończyli na ostatnim,
bezpiecznym miejscu, mając tyle samo punktów co szesnaste HSV, jednak znacznie
lepszy stosunek bramkowy (bilans drużyny z Berlina na finiszu rozgrywek wynosił
36:52, natomiast Hamburga – 25:50). Plan minimum został więc wykonany, a po
wakacyjnej przerwie piłkarze mogli przepracować z nowym trenerem cały okres
przygotowawczy. Zatrudnienie Węgra okazało się strzałem w dziesiątkę – w
następnym sezonie berlińczycy stali się swoistą rewelacją rozgrywek. Rundę
jesienną zakończyli na trzecim miejscu, wyprzedzając takie ekipy jak Schalke
Gelsenkirchen, czy Bayer Leverkusen. Kryzys złapał ich w 28. kolejce spotkań,
gdy nadal zajmowali jeszcze trzecie miejsce. Po sromotnej porażce z drużyną
Borussi Mönchengladbach (5:0), Hertha zaczęła wyraźnie opadać z sił. Remis ze
spadającym po ostatniej kolejce Hannoverem i brak wygranej już do końca sezonu
spowodowały, że drużyna Dardaia bundesligowe rozgrywki zakończyła na miejscu
siódmym. Dzięki awansowi mistrza i wicemistrza kraju do finału Pucharu Niemiec,
Stara Dama rozegra już za kilka
miesięcy eliminacje do Ligi Europy. Nie jest to jednak wymarzony scenariusz dla
drużyny, która niemal przez cały sezon zajmowała miejsce gwarantujące prawo do
gry w fazie grupowej najważniejszych z europejskich rozgrywek – Lidze Mistrzów.
Co
przyniesie przyszłość?
Historia lubi się powtarzać. O tym, czy berlińska Hertha
po raz kolejny zaprezentuje się tak, jak w ostatnim sezonie gry na trzech frontach przekonamy się w ciągu
najbliższych dwunastu miesięcy. Bez wątpienia czeka ich sezon ciężki, podczas
którego rozegrają bardzo dużo spotkań, których stawka raz po raz będzie
ogromna. Rozpoczynające się w lipcu okienko transferowe w wykonaniu Starej Damy na pewno będzie ciekawe –
stołeczna drużyna potrzebuje wzmocnień na wielu pozycjach, by nie odstawać od
swoich europejskich rywali. Paul Dardai uchodzi za trenera mądrego, który
stawia na jakość, nie ilość. Czy zdoła zmotywować swoich zawodników tak, jak w
zakończonym niedawno sezonie Bundesligi? A może nadchodzące rozgrywki staną się
wierzchołkiem kolejnej berlińskiej sinusoidy…?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz